Houdgreep

Meer dan een jaar houdt Corona ons leven al in de houdgreep. De vanzelfsprekendheid waarmee we elkaar ontmoetten, nabij waren, omhelsden, is sinds februari 2020 verleden tijd. Wie heeft ooit kunnen bedenken dat ons leven, door zoiets onzichtbaars en ongrijpbaars als een virus, plots zo radicaal zou veranderen? De afgelopen maanden zijn zwaar geweest en iedereen heeft op zijn eigen manier verlies geleden. Verlies van dagbesteding, contacten, perspectief, en voor sommigen het verlies van hun dierbaren die door het virus zijn overleden. 

Verandering

Maar nu we alweer 4 seizoenen verder zijn, hangt er verandering in de lucht. Het uur is al verzet, de dagen worden langer. Steeds meer mensen hebben de eerste vaccinatieprik al gehad en langzaam groeit de hoop en het vertrouwen dat het echt de goede kant opgaat. Dat we binnenkort opnieuw mogen beginnen aan ons leven zonder restricties.

Een nieuwe lente!

Hoewel het weer nog grillig is, merk ik dat ik het heerlijk vind om buiten te zijn. De natuur is zich aan het vernieuwen dwars door het donker van de winter heen. Alles groeit, elke boom laat het voorjaar uit zijn takken kruipen.  

Het lijkt alsof dit jaar de komst van de lente hand in hand gaat met de ontwikkelingen van de pandemie. Zo toont de natuur zich als prachtig symbool voor ons bestaan. Zoals de seizoenen elkaar opvolgen, zo gaan wij allemaal langs de pieken en dalen van ons eigen leven. Dat het een niet zonder het ander kan, het licht niet bestaat zonder het donker, is voor mij een geruststellende gedachte.

Tel je zegeningen

De winterslaap was dit jaar een nare droom, voor sommigen een nachtmerrie. Nu het lentelicht de bloemen wakker kust, kan ieder die de vensters en deuren opengooit en naar buiten gaat de zon weer voelen. In het licht van het afgelopen jaar is het nu de tijd om je zegeningen te tellen!

‘Als ik ga, wil ik begraven worden onder bloemen.’

Zo luidde de boodschap die C. jaren geleden kreeg van haar moeder. Een specifieke, mooie wens.

En het geschiedde…

Een dag voor de uitvaart ging C. voor haar moeder aan de slag, met 2 tuinscharen, een grote doos met vers geplukte bloemen uit de tuin, gesorteerd op soort en kleur. Zelfs de bloemen, die nog in de kamer van haar moeder stonden, werden niet vergeten. Want Corona of niet, elke week kon haar moeder rekenen op een verse gevulde vaas. Zelf samengesteld en bij haar moeder gebracht, of afgeleverd bij de receptie van het woon-zorgcentrum toen de strenge regels alle bezoek verboden. Al was het vaak lastig elkaar goed te begrijpen en te bereiken, de liefde voor bloemen hadden ze gemeen.

Terwijl de man van C. de stelen van de bloemen knipte, legde zij één voor één, kleur voor kleur, de bloemen bij haar moeder. Op het dekentje, om haar hoofd, bij haar voeten, tussen haar handen, in haar haren. Zorgvuldig en met zeer gerichte aandacht. Gaandeweg ontstond er blijheid en plezier omdat het zò mooi werd…

Op het einde hebben ze samen de deksel op de kist gelegd.

De dag van de uitvaart in de zaal van het crematorium waren er opnieuw verse bloemen in alle soorten en maten. Door alle genodigden meegebracht en aangevuld door C.. En op de deksel van de kist ontstond met ieders medewerking een tweede prachtige bloemendeken.

Halverwege de afscheidsdienst tijdens een muziekstuk komen bij C. de tranen. Na afloop vertelt ze van haar ontroering. Tijdens het ´Ave Maria´ heeft ze gezien hoe haar moeder opsteeg uit haar lichaam, door de bloemendeken, door de deksel naar boven. Op weg gegaan naar de eeuwige bloemenweide…