Herfst. Het seizoen van de wilde luchten, het zachte strijklicht en de prachtige aardse kleuren van de natuur. Het seizoen van de vergankelijkheid. Wie naar buiten trekt, kan ervan genieten. Je hoeft alleen je winddichte regenjas en je stevige schoenen uit de kast te halen. In Nederland trekken op een mooie herfstdag honderden mensen naar het bos. In deze Coronaherfst is dat niet anders. De cyclus van de natuur leert ons dat al wat groeit ook sterft en tot voeding is voor wat in de lente gaat bloeien. Lopend in het bos, het veld, de uiterwaarde, weten we het op waarde te schatten.

Hoe anders is het met het accepteren van de vergankelijkheid van ons eigen bestaan? Hoe moeilijk is het om te accepteren dat leven eindig is? Hoe onbegrijpelijk dat er sinds begin dit jaar een virus rondwaart waar niemand grip op kan krijgen en waar mensen aan overlijden?

Als tijdgenoten in deze moderne, westerse wereld, met al zijn technische, medische en materiële mogelijkheden geloven we graag dat alles maakbaar is. Het is vaak niet eens een bewust geloven, maar meer een kwestie van er onbewust vanuit gaan. De onvoorspelbaarheid van de dood past niet in dat plaatje. Ook wanneer na een lang leven iemands gezondheid stukje bij beetje afneemt en iedereen snapt waar dit toe gaat leiden, ook dan komt de dood vaak nog onverwacht. We worden erdoor overvallen omdat we nooit de tijd namen er ècht bij stil te staan.

Ik daag iedereen uit dit wél te doen. Juist als de situatie erom vraagt en het onderwerp in je gedachten komt maar je het liever weg wil drukken. Ga het angstige avontuur aan en denk na over de vraag: ´Wat als ik doodga? Wat als jij doodgaat?´. Open het gesprek met je naasten. Hoewel het misschien eng is, kan blijken dat het ook prettig is en rust geeft om deze moeilijke onderwerpen te bespreken. Misschien kom je erachter dat er nog onaffe zaken spelen tussen jou en anderen. Dit is je kans om daarmee in het reine te komen.    

In mijn werk als uitvaartbegeleider praat ik vaak met mensen die zich alvast willen voorbereiden op hun eigen uitvaart of die van een naaste. Ook als er nog niet een directe aanleiding voor is. Daarbij merk ik steeds weer dat een gesprek over de dood uitnodigt tot het praten over het leven. Wat daarin is belangrijk voor jou, voor de ander? Wat heeft het leven je tot nu gebracht? Waar ligt het geluk, en waar het verdriet? Wat draag je uit? Hoe wil jij herinnerd worden?

De aanleiding voor deze zogenaamde voorgesprekken is doorgaans een oriëntatie op praktische zaken rondom de uitvaart. De werkelijke waarde ervan zit ‘m juist in het onder woorden brengen van die belangrijke levensthema’s die vaak nog niet op deze manier zijn uitgesproken.

In het licht van de dood, kan het alleen maar gaan over de essentie.